Για κάποιες σταγονούλες βροχής

Νομίζω πως ξανατραγούδησα 

αυτές τις πέντε-έξι σταγονούλες βροχής

που δεν άντεξαν να περιμένουν το σύγνεφο

να βρέξει για να κατέβουν,

που βαρέθηκαν να περιμένουν τόση ώρα το σύγνεφο να βρέξει

κ'εκείνο να μην αποφασίζει 

λες και το'κανε στο πείσμα τους (-Εδώ επάνω θα μείνετε!)

και το'σκασαν κρυφά 

κ'ήρθαν και κάθισαν γελαστές και κρυστάλλινες

στο τζάμι του παραθύρου μου,

κ' ήρθαν και κάθισαν σαν παράλογα κ' επαναστατικά 

δεκαεξάχρονα κοριτσάκια στο τζάμι του παραθύρου μου,

χωρίς να νοιάζονται αν το σύγνεφο φύγει και τις αφήσει,

χωρίς να νοιάζονται αν ξαφνικά ένας άνεμος επέμβει 

και φουσκώσει τ' άσπρου σύγνεφου τα πανιά (-Μα επιτέλους!)

και, θέλοντας και μη, φύγει 

και τις αφήσει μονάχες και απροστάτευτες 

στο τζάμι ενός ποιητή της Λευκωσίας.

[Κώστας Μόντης]